In de nabijheid van de haven van Calais bevindt zich een terrein van een paar honderd vierkante meter dat bekend staat als de ‘jungle’. De bewoners van dit terrein hebben vele kilometers afgelegd om hier te komen en nog is hun reis niet ten einde. Calais is het vertrekpunt voor de laatste en meest gewilde oversteek. Duizenden zijn er voor uit Irak, Afghanistan, Pakistan, Eritrea, Somalië, Soedan of Nigeria gekomen, op zoek naar een beter bestaan in Engeland, de bestemming van hun dromen.
Voor de periode waarin ze wachten op de kans om de grote oversteek te maken bouwen ze provisorische beschutting: tentachtige bouwsels van afvalmaterialen uit de onmiddellijke omgeving van het kamp. In het beste geval is de culturele bepaaldheid van het land van herkomst er ternauwernood in te herkennen.
De wijze waarop deze primaire levens- behoefte vorm krijgt in shelters is het ‘leitmotiv’ in het documentaire fotografie- project waarvoor Wildschut veelvuldig afreisde naar Calais, het zuiden van Spanje, Duinkerken, Malta, Patras en Rome. Voor Wildschut werd de aanblik van de shelter – waar dan ook in Europa – het zinnebeeld van de misère.
De film 4.57 Minutes Back Home speelt zich af in Calais met de zee als achtergrond. De zee als barrière tussen droom en werkelijkheid. Voor de film heeft Wildschut een Afghaanse jongen gevraagd om met zijn familie te bellen, iets wat voor hen normaal onmogelijk is in verband met de hoge kosten. Het telefoongesprek geeft een diep menselijk beeld van een jongen die tussen twee werelden in leeft; aan de ene kan zijn uitzichtloze situatie als illegale immigrant in Calais en de andere kant de wereld die heeft achter gelaten.